Przedstawiamy kolejny cykl historii łyżwiarstwa szybkiego, tym razem opisany został okres dwudziestolecia międzywojennego. Przypominamy, iż wszystkie artykuły napisane zostały przez Dr hab. Dariusza Tchórzewskiego – trenera II klasy w łyżwiarstwie szybkim, wykładowcy akademickiego oraz autora publikacji z zakresu łyżwiarstwa.
,,W latach 1915-1916, jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości, prasa codzienna i sportowa wzywała do zjednoczenia polskiego sportu i wprowadzenia go do międzynarodowego ruchu olimpijskiego. Było to pokłosiem dużego oddźwięku w społeczeństwie relacji z Igrzysk Sztokholmskich (1912 r.), których organizatorzy symbolicznie zaprosili do udziału nieistniejącą wtedy jeszcze Polskę. W Sztokholmie kilku polskich sportowców wystąpiło w ekipach państw zaborczych, manifestując przy każdej okazji swoją polską narodową odrębność.
Konsolidacja sportu z terenów trzech zaborów wyprzedziła rodzący się organizm państwowy. Jeszcze przed wybuchem wojny polski ruch sportowy mimo ograniczeń i zakazów, a często i represji ze strony zaborców, wypracował podstawowe formy działalności. W Warszawie 20-22 września 1918 r. odbył się Zjazd Polskich Stowarzyszeń Sportowych i Gimnastycznych, którego celem było ujednolicenie opinii i poglądów na znaczenie wychowania fizycznego i sportu oraz utworzenie ogólnopolskiej organizacji sportowej — Związku Polskich Zrzeszeń Sportowych. O stworzeniu polskiej reprezentacji narodowej i jej udziale w igrzyskach olimpijskich w warunkach zaborów nie mogło być mowy, zdecydowano jednak, aby corocznie na wiosnę urządzać igrzyska narodowe w celu przygotowania zawczasu naszych sił sportowych do współzawodnictwa na zawodach międzynarodowych. Słuszność tej decyzji potwierdziło nadesłane w marcu 1919 r. przez Belgijski Komitet Olimpijski zaproszenie Polski do udziału w Igrzyskach VII Olimpiady w Antwerpii w roku 1920. W ówczesnej sytuacji politycznej zaproszenie to, poza aspektem sportowym, miało istotną wymowę polityczną. Dawało szansę odrodzonej Polsce na zamanifestowanie swego niepodległego bytu. Nie mieliśmy jeszcze wówczas narodowego komitetu olimpijskiego, a do czasu rozpoczęcia igrzysk należało zdążyć z jego powołaniem.
Życie sportowe niepodległej Polski odradzało się w trudnych warunkach, przy braku kadr instruktorsko-trenerskich, odpowiednich obiektów i urządzeń sportowych, a przede wszystkim niedoborze środków finansowych. Nie przeszkodziło to jednak w reaktywacji działalności klubów i towarzystw sportowych. Pomyślano również o instytucjonalizacji polskiego sportu. Już w pierwszym roku niepodległości podjęto próbę organizacji kultury fizycznej. W 1918 r. przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (MWRiOP) powołano Referat Wychowania Fizycznego, którego celem było dążenie do ugruntowania pozycji wychowania fizycznego w tworzących się programach szkolnych. Taką samą strukturę organizacyjną powołano przy Ministerstwie Zdrowia Publicznego. Powołano również Państwową Radę Wychowania Fizycznego i Kultury Cielesnej (PRWFiKC). W latach 1919-1922 była ona organem opiniodawczym i doradczym w sprawach wychowania fizycznego i sportu dwóch ministerstw: Zdrowia Publicznego oraz MWRiOP.
Jesienią 1918 r. i na początku 1919 r. w kręgach sportowych dyskutowano o powołaniu centrali polskiego sportu i ruchu olimpijskiego. Zwiększyła się również aktywność działaczy w dążeniu do tworzenia związków sportowych i ich ogólnopolskiej centrali. W trakcie odbywającego się w Krakowie zjazdu działaczy turystycznych, narciarskich i lekkoatletycznych, 12 października 1919 r. w salce konferencyjnej Hotelu Francuskiego powołano Komitet Udziału Polski w Igrzyskach Olimpijskich. Jeszcze na tym samym posiedzeniu zmieniono nazwę na Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich (PKIOl). Rangę Komitetu wybitnie podniósł protektorat Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego, który przyjął w Krakowie jego przedstawicieli, potwierdzając w ten sposób swoje zainteresowanie wychowaniem fizycznym i sportem Godność prezesów honorowych powierzono natomiast gen. Józefowi Hallerowi i ministrowi Zdrowia Publicznego dr Tomaszowi Janiszewskiemu.”
Cały artykuł znajdziesz pod linkiem: https://pzls.pl/cykl-histrii-lyzwiarstwa/