Z II części dwudziestolecia międzywojennego dowiecie się m.in. o pierwszych zawodach o mistrzostwo Polski, wyborze nowego Zarządu i zmianach jakie nastąpiły, oraz o historii startu pierwszego polskiego olimpijczyka !
,,W latach 1915-1916, jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości, prasa codzienna i sportowa wzywała do zjednoczenia polskiego sportu i wprowadzenia go do międzynarodowego ruchu olimpijskiego. Było to pokłosiem dużego oddźwięku w społeczeństwie relacji z Igrzysk Sztokholmskich (1912 r.), których organizatorzy symbolicznie zaprosili do udziału nieistniejącą wtedy jeszcze Polskę. W Sztokholmie kilku polskich sportowców wystąpiło w ekipach państw zaborczych, manifestując przy każdej okazji swoją polską narodową odrębność.
Konsolidacja sportu z terenów trzech zaborów wyprzedziła rodzący się organizm państwowy. Jeszcze przed wybuchem wojny polski ruch sportowy mimo ograniczeń i zakazów, a często i represji ze strony zaborców, wypracował podstawowe formy działalności. W Warszawie 20-22 września 1918 r. odbył się Zjazd Polskich Stowarzyszeń Sportowych i Gimnastycznych, którego celem było ujednolicenie opinii i poglądów na znaczenie wychowania fizycznego i sportu oraz utworzenie ogólnopolskiej organizacji sportowej — Związku Polskich Zrzeszeń Sportowych. O stworzeniu polskiej reprezentacji narodowej i jej udziale w igrzyskach olimpijskich w warunkach zaborów nie mogło być mowy, zdecydowano jednak, aby corocznie na wiosnę urządzać igrzyska narodowe w celu przygotowania zawczasu naszych sił sportowych do współzawodnictwa na zawodach międzynarodowych. Słuszność tej decyzji potwierdziło nadesłane w marcu 1919 r. przez Belgijski Komitet Olimpijski zaproszenie Polski do udziału w Igrzyskach VII Olimpiady w Antwerpii w roku 1920. W ówczesnej sytuacji politycznej zaproszenie to, poza aspektem sportowym, miało istotną wymowę polityczną. Dawało szansę odrodzonej Polsce na zamanifestowanie swego niepodległego bytu. Nie mieliśmy jeszcze wówczas narodowego komitetu olimpijskiego, a do czasu rozpoczęcia igrzysk należało zdążyć z jego powołaniem.
Życie sportowe niepodległej Polski odradzało się w trudnych warunkach, przy braku kadr instruktorsko-trenerskich, odpowiednich obiektów i urządzeń sportowych, a przede wszystkim niedoborze środków finansowych. Nie przeszkodziło to jednak w reaktywacji działalności klubów i towarzystw sportowych. Pomyślano również o instytucjonalizacji polskiego sportu. Już w pierwszym roku niepodległości podjęto próbę organizacji kultury fizycznej. W 1918 r. przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (MWRiOP) powołano Referat Wychowania Fizycznego, którego celem było dążenie do ugruntowania pozycji wychowania fizycznego w tworzących się programach szkolnych. Taką samą strukturę organizacyjną powołano przy Ministerstwie Zdrowia Publicznego. Powołano również Państwową Radę Wychowania Fizycznego i Kultury Cielesnej (PRWFiKC). W latach 1919-1922 była ona organem opiniodawczym i doradczym w sprawach wychowania fizycznego i sportu dwóch ministerstw: Zdrowia Publicznego oraz MWRiOP…”
Cały artykuł dostępny pod linkiem: https://pzls.pl/cykl-histrii-lyzwiarstwa/