Oprócz wymienionych, znaną i bardzo lubianą warszawską ślizgawką była u „Warszawskich Łyżwiarek i Łyżwiarzy”, prowadzona przez Franciszka Rembierza. Wśród jej stałych bywalców, w sezonie zimowym 1890/91 r., zrodziła sie myśl założenia towarzystwa łyżwiarskiego. Grono zwolenników tego pomysłu zebrało się 8 grudnia 1893 r., w Resursie Obywatelskiej i uchwaliło powołanie do życia nowego towarzystwa sportowego, „celem rozkrzewienia hygienicznej rozrywki łyżwowania”. Pierwszym prezesem tej organizacji obwołano Franciszka Olszewskiego — redaktora naczelnego „Kuriera Warszawskiego”, a wiceprezesem Kazimierza Olszowskiego — prawnika i dyplomatę. Grono członków założycieli oraz miłośników sportu łyżwiarskiego na pierwszym spotkaniu ustaliło pomiędzy sobą wysokość składki mającej pokryć koszty założenia Towarzystwa. Należeli do nich: Franciszek Dietrich, Karol Głaziewicz, Józef Goebel, Zygmunt Goebel, Marjan Krassowski, Kazimierz Lesisz, Kazimierz Olszowski, Franciszek Rembierz, Stefan Restorff, Jan Ruszczyński, Emil Schónfeld, Piotr Weryho, Tadeusz Wysocki, Henryk York, Aleksander Zawadzki, Władysław Zawadzki.
Ich inicjatywa uzyskała przychylność władz carskich i końcem 1893 r. oficjalnie zarejestrowano „Warszawskie Towarzystwo Łyżwiarskie” (WTŁ). Początkowo Towarzystwo liczyło tylko 24 członków. Na jego siedzibę tymczasowo wybrano ślizgawkę Franciszka Rembierza. Ta szczupła liczba członków okazała się być bardzo przedsiębiorcza i w krótkim czasie powzięła zamiar nabycia własnego lokalu i terenu ślizgawkowego. Dzięki ich energii i dobrej woli zamiar ten wkrótce udało się zrealizować.
Całość znajdziesz pod linkiem: https://pzls.pl/cykl-histrii-lyzwiarstwa/