W latach 1901-1907 polska prasa sportowa na bieżąco informowała czytelników o przebiegu zawodów krajowych tak w Warszawie, jak i we Lwowie. Prawie we wszystkich przypadkach zawody te obejmowały zarówno jazdę figurową jak i szybką. Znajdziemy w niej również szczegółowe informacje odnoszące się do najważniejszych imprez międzynarodowych tj. mistrzostwa świata i Europy, czy Igrzyska Północne. W tabelach wyników nie występują jednak nazwiska polskich zawodników, co sugeruje, że w tym okresie w zawodach tej rangi nie uczestniczyli.
Ta sytuacja zmienia się w roku 1908, kiedy to ISU po 10 latach członkostwa WTŁ w tej organizacji przyznał Towarzystwu prawo organizacji Mistrzostw Europy w łyżwiarstwie figurowym. WTŁ utrzymywało stały kontakt z ISU i na kongresie w Sztokholmie w 1907 r. było reprezentowane przez swego przedstawiciela p. Weryho, dzięki którego zaradności dostąpiliśmy tego wyróżnienia.
Przed główną imprezą, planowaną na 18 stycznia, rozegrano zawody międzynarodowe, na które zostało zaproszone LTŁ, rewanżując się tym samym za przybycie delegatów warszawskich do Lwowa w 1901 r. LTŁ wysłało swoich najlepszych łyżwiarzy figurowych: Aleksandra Wróbla i Henryka Przedrzymirskiego, którzy w tych zawodach nie sięgnęli po czołowe miejsca. Miało się to jednak diametralnie zmienić kilka dni później.
Mistrzostwa Europy rozegrano na lodowisku w Dolinie Szwajcarskiej. Tak relacjonował je korespondent „Nowości Ilustrowanych”:
Wobec odwilży, która w dniu konkursu panowała, zdawało się, iż zawody nie dojdą do skutku. Dopiero w ostatniej chwili komisja organizacyjna zdecydowała się mimo fatalnej aury konkurs przeprowadzić. Spóźnione ogłoszenie jednak spowodowało, iż publiczność stawiła się na te zajmujące i piękne zapasy w bardzo nielicznym komplecie.
….Konkurs o „Mistrzostwo Europy” obejmował prócz figur obowiązkowych, także precyzyjną jazdę dowolną, był też niezmiernie interesującym, zwłaszcza, że biorący w tym konkursie udział łyżwiarze, doprowadzili sztukę ślizgania się do nadzwyczajnej doskonałości. Ewolucje, piruety, tańce najrozmaitsze wykonywali bardzo zręcznie, lekko i z bajeczną miękkością ruchów. Szczególniej odznaczył się w tym konkursie p. Hertz z Wiednia i on też uzyskał tytuł „mistrza” na rok 1908 obok honorowej nagrody. Drugą nagrodę przyznano p. Paninowi z Petersburga, trzecią zaś p. H. Przedzymirskiemu ze Lwowa.
Cały artykuł znajdziesz pod linkiem: https://pzls.pl/cykl-histrii-lyzwiarstwa/