W Warszawie 20 września 1936 r, odbyło walne zebranie PZŁ poprzedzone uroczystą dekoracją rekordzistki świata Zofii Nehringowej srebrnym krzyżem zasługi. Na zebraniu uchwalono szereg projektów, istotnych dla dalszego rozwoju łyżwiarstwa w Polsce.
Powołano nowy Zarząd w składzie:
prezes inż. Edward Nehring,
wiceprezes Seweryn Słojewski,
wiceprezes Stefan Grodzki,
wiceprezes kpt. Alfred Theuer,
sekretarz Jerzy Jurkowski
skarbnik Ludwik Baranowski
członkowie – Narcyz Pełczyński, Aleksander Stencel, Jerzy Mingajło, Adam Bojara, Leonard Kwieciński i Wiszyński
Dwa miesiące później PZŁ zorganizował konferencję prasową, na której wiceprezes kpt. Theuer poinformował zebranych o najbliższych zamierzeniach Związku. Jako główną przeszkodę w działalności PZŁ wskazał brak sztucznego lodowiska. Zdaniem Theuera kwestia budowy takiego obiektu w Warszawie była na dobrej drodze. Miało tu powstać największe w Europie sztuczne lodowisko. Utworzono w tym celu konsorcjum i zebrano sumę w wysokości 3 mln złotych. Związek planował wysłanie kilku czołowych łyżwiarzy za granicę, jednak PUWF i PW ograniczył subwencję jedynie do startu na imprezach mistrzowskich. W tych warunkach Związek zdecydował tylko o udziale Kalbarczyka, Lisieckiego i Nehringowej w mistrzostwach Europy Davos, Kalbarczyka i Lisieckiego w akademickich mistrzostwa świata w Zell am See i wreszcie Kalbarczyka w mistrzostwa świata w Oslo.
Swoje wystąpienie Theuer zakończył stwierdzeniem:
,,Wszystko to są jednak ciągle jeszcze projekty. A tymczasem zima jest u nas bardzo niepewna i kapryśna Nie pomogą dobre chęci związku czy klubów, nie pomoże skrupulatne opracowanie kalendarzyka, jeśli nie będziemy mieli przynajmniej jeszcze 2—3 sztucznych lodowisk w Polsce. W przeciwnym wypadku sport łyżwiarski nie zdoła podnieść się w Polsce na odpowiednie wyżyny”.
Cały artykuł dostępny pod linkiem: Łyżwiarstwo-szybkie-w-II-Rzeczypospolitej-część IX.pdf