Początkiem maja 1935 r. wdrożono istotną dla polskiego sportu reformę. PUWF i PW wprowadził do związków sportowych swoich delegatów. Ich rolą był nadzór nad kwestiami szkoleniowymi oraz wychowawczo-społecznymi w celu ujednolicenia metod szkoleniowych oraz kontroli pracy trenerskiej i instruktorskiej. Ingerencja państwa w społeczną strukturę związków polegała też na podporządkowaniu sobie programów zawodów i kontaktów międzynarodowych, doboru reprezentantów nie tylko pod względem sportowym, ale także moralno-wychowawczym. Delegatem Urzędu do PZŁ został inż. Edward Nehring.
W kilka dni później, w niedzielę 12 maja 1935 r. odbyło się w Warszawie walne zgromadzenie PZŁ przy udziale przedstawicieli 12 klubów z Warszawy, Bielska, Katowic, Cieszyna, Ciechanowa i Zakopanego. Jako delegat PUWF, krótkie przemówienie wygłosił Nehring, omawiając istotę nowej reformy sportu. W trakcie obrad zaakceptowano program prac Związku na najbliższy okres, obejmujący propagandę łyżwiarstwa wśród szerokich mas, sprawy instruktorskie i sędziowskie, przygotowania przedolimpijskie i podniesienie poziomu sportowego. Następnie przyjęto uchwałę zwrócenia się do PUWF o nadanie rekordzistce świata Zofii Nehringowej specjalnej nagrody za rozsławienie polskiego łyżwiarstwa na świecie.
Wybrano też nowy Zarząd Związku, w skład którego weszli:
prezes inż. Edward Nehring,
wiceprezes Stefan Grodzki,
wiceprezes kpt. Alfred Theuer (sprawy sportowe),
sekretarz Goldman
referentka łyżwiarstwa kobiecego Hlavickowa,
członkowie – Słojewski, Jerzy Jurkowski, Bujak. Narcyz Pełczyński, por. Muller.
Cały artykuł dostępny: Łyżwiarstwo szybkie w II Rzeczypospolitej – część VIII