Na koniec roku jubileuszowego PZŁS, prezentujemy historię najmłodszej odmiany łyżwiarstwa w Polsce – short tracku. Zapraszamy do lektury.
Short track jako dyscyplina sportu powstał w Ameryce Północnej na początku XX w. Do dzisiaj pozostaje zagadką, gdzie należy szukać jego początków. Anglicy uważają, że u nich, choć jazda na łyżwach po krótkim torze się w ich kraju nie przyjęła. Anglik emigrant miał tę dyscyplinę przenieść na grunt amerykański, a konkretnie do Kanady i tam zorganizować pierwsze zawody. Kanadyjczycy nie zgadzają się z tą wersją. Według nich żadnego Anglika, który by u nich propagował short track nie było. Twierdzą, że sami stworzyli tę dyscyplinę. Obecnie trudno rozstrzygnąć kto ma rację. Niewątpliwie trzeba jednak przyznać, że to Kanadyjczycy pierwsi organizowali zawody na krótkim torze. Niedostatek czterystumetrowych obiektów skłonił wielu łyżwiarzy z Ameryki Północnej do ćwiczeń na lodowiskach. Jazda po mniejszym obwodzie rodziła nowe wyzwania. Brak rozgraniczenia torów, ciasne wiraże i krótkie proste doprowadziły do wypracowania odrębnej dla short tracku techniki i taktyki jazdy. Najważniejszą różnicą w stosunku do łyżwiarstwa szybkiego był wspólny start zawodników. To właśnie jemu ta dyscyplina zawdzięcza w Ameryce Północnej szybki wzrost popularności. Korzystając z tego, organizatorzy ZIO w Lake Placid w 1932 r., za zgodą ISU, wprowadzili wspólny start do programu zawodów w łyżwiarstwie szybkim, co doprowadziło do wielu niesnasek i częściowego bojkotu tej imprezy przez Europejczyków.
Pierwsze międzynarodowe zawody w short tracku rozegrano w 1906 r. w Kanadzie, gdzie gospodarze rywalizowali z zawodnikami USA. Ich zwycięzcą został Fred Logan. Od tego czasu przez dziewięć lat cyklicznie w Kanadzie i USA rozgrywano Międzynarodowe Halowe Mistrzostwa w łyżwiarstwie szybkim. Najlepszym zawodnikiem w tym okresie okazał się Kanadyjczyk Russel Uiler. W późniejszych latach zawody te przerwano. Początkowo ścigali się w nich tylko mężczyźni. Konkurencje kobiece wprowadzono dopiero w 1921 r. Short trackowe mistrzostwa USA również mają swój początek w 1906 r. Pierwszym mistrzem został Morris Wood. Wprowadzono wtedy zasadę, że zwycięzcą zostawał zawodnik, który na czterech dystansach zebrał największą liczbę punktów. Od 1926 r. wznowiono rozgrywki międzynarodowe, którym nadano nazwę Mistrzostwa Ameryki Północnej. Startowali w nich również Europejczycy, ale nie odegrali znaczącej roli.
W Europie pionierskim ośrodkiem short tracku była Wielka Brytania. Pierwsze zawody w przeprowadzono w niej 1914 r., a mistrzostwa kraju w 1930 r. Początkowo zawodnicy rywalizowali na dystansie jednej mili, a w dwa lata później rozdawano już tytuły mistrzowskie za biegi na jedną i dwie mile. W 1948 r. brytyjska federacja łyżwiarska (NSA) zorganizowała międzynarodowy mecz Anglia-Szkocja, który do dziś pozostaje jedną z najstarszych tego typu imprez. Inicjatywę Anglików podjęli mieszkańcy Wysp Szetlandzkich, którzy rozgrywają swoje zawody od 1937 r. Corocznie, począwszy od 1948 r., rozgrywany jest mecz Anglia-Szetlandy. W latach 40-tych ubiegłego wieku short track pojawił się Australii i w Afryce Południowej, a na początku lat 50-tych minionego stulecia w: Japonii, Belgii i Francji. Do Japonii short track trafił dzięki stacjonującym tam Amerykanom, natomiast do Francji i Belgii z pobliskiej Wielkiej Brytanii. Kluby angielskie (Aldwych i Mohawks) gościły drużyny z Belgii i Francji, a mecze powrotne rozgrywano na kontynencie europejskim. W latach 70-tych XX wieku dyscyplina stała się popularna w Holandii, Włoszech i innych krajach europejskich. W tym też okresie short track zaczął się cieszyć dużym zainteresowaniem na kontynencie azjatyckim oraz w Nowej Zelandii.
Ciąg dalszy => Historia łyżwiarstwa na torze krótkim cz 1