Łyżwiarstwo w drugiej połowie XIX w. było na ziemiach polskich jedyną zimową dyscypliną sportową uprawianą przez większość warstw społeczeństwa. Nie była ona początkowo ujęta w jakiekolwiek ramy organizacyjne, jednakże dawna generacja łyżwiarzy, mimo, że nie posiadała odpowiednich wzorów i wskazówek jazdy, jeździła z wielkim zamiłowaniem. Pomimo tego, że nie posiadaliśmy własnej państwowości podstawowe formy i struktury organizacyjne współczesnego sportu europejskiego stopniowo do nas przenikały.
Tak jak w większości krajów europejskich, tak i u nas powstawały wówczas stowarzyszenia sportowe, często prowadzące działalność nie tylko w jednej dyscyplinie. W przypadku polskich towarzystw sportowych ważne było to, że nawiązywały one do rodzimych tradycji narodowych. Z inicjatywy tych stowarzyszeń tworzono następnie wyższe szczeble systemu organizacyjnego sportu, nawiązując kontakty, a następnie łącząc ze sobą podobne organizacje na terenie wszystkich zaborów.
Dzięki temu, że w drugiej połowie XIX stulecia ziemie zaboru austriackiego wkroczyły w okres względnych swobód autonomicznych możliwy był rozwój wielu form życia narodowego, szczególnie zaś oświaty i kultury, w tym także rodzącej się kultury fizycznej. To tutaj na Kresach Wschodnich, przede wszystkim we Wschodniej Galicji działali ludzie, którzy korzystając ze wzorców płynących z Zachodu położyli podwaliny pod rozwój kultury fizycznej. We Lwowie, Stanisławowie, Tarnopolu, Stryju, powstawały stowarzyszenia propagujące ćwiczenia fizyczne, wśród nich pierwsze i najważniejsze było Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”.
Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” było organizacją, która za cel stawiała sobie podnoszenie sprawności fizycznej i duchowej, zgodnie z dewizą „W zdrowym ciele zdrowy duch”. Do jego ważnych zadań należało też rozbudzanie świadomości narodowej. Trzy lata po upadku powstania styczniowego stworzono organizację, która w rzeczywistości niezależnie od gimnastyki szwedzkiej wychowywała młodzież w duchu patriotycznym Pierwsze „gniazdo” sokolskie na ziemiach polskich powstało we Lwowie w 1867 r. Następne „gniazda” powstały w Stanisławowie, Tarnopolu, Krakowie, Kołomyi i Przemyślu. Z biegiem lat swoim zasięgiem objęły większość terytorium dawnej Polski. W ciągu kilkudziesięciu lat na terenach trzech zaborów powstało kilkaset tzw. „gniazd sokolich”. W 1892 r. powstał Związek Polskich Towarzystw Gimnastycznych Sokolskich w Cesarstwie Austriackim, w 1893 r. Związek Sokołów Wielkopolskich a w 1906 r. Związek Polskich Towarzystw Gimnastycznych „Sokół” w Królestwie Polskim. Komisja Porozumiewawcza Związku Sokolstwa Polskiego powstała w Krakowie w 1907 r. W pierwszym okresie Towarzystwo skupiało się głównie na ćwiczeniach gimnastycznych. Z czasem zaczęto propagować także szermierkę, hippikę, lekkoatletykę, kolarstwo, gry zespołowe i sporty zimowe w tym — łyżwiarstwo. „Sokół” stał się organizacją pionierską dla rozwoju nowoczesnego sportu w Polsce, po nim powstawały następne.
Cały artykuł przeczytasz pod linkiem: https://pzls.pl/cykl-histrii-lyzwiarstwa/