Polski Związek Łyżwiarski wybierał sobie na sterników osoby nieprzeciętne, jednak nie potrafił ich na stałe związać z dyscypliną. Tak było z pierwszym prezesem Aleksandrem Bobkowskim, który później szefował PZN, Henrykiem Przedrzymirskim — wiceprezesem PZHL, Tadeuszem Kucharem — prezesem PZLA i działaczem ZPZS oraz Wacławem Znajdowskim — prezesem PZHL i PZLA. Nie inaczej stało się z Leonem Chrzanowskim, którego prezesurą skusił do siebie PZHL. Dlatego też w niedzielę 2 kwietnia 1933 r. zwołano walne zgromadzenie PZŁ, na którym wybrano nowy zarząd.
Po wybraniu Zarządu uchwalono nadanie odznaki łyżwiarskiej najwyższego stopnia Zofii Nehringowej i Januszowi Kalbarczykowi za pobicie szeregu rekordów. Wieczorem odbyło się uroczyste rozdanie nagród za mistrzostwa Polski w ostatnich dwóch latach, dokonane przez nowoobranego prezesa gen. Witkowskiego oraz jednocześnie rozdanie nagród członkom Warsz. Tow. Łyżw. za zawody w ubiegłym sezonie, dokonane przez prezesa Warsz. Tow. Łyżw. Szacińskiego.
Gen. Witkowski, oficer armii austriackiej a następnie armii gen. Hallera, uczestnik kampanii 1920 r. pasjonował się łyżwiarstwem figurowym, w którym zdobył uprawnienia sędziowskie. Przyjmując funkcję Prezesa PZŁ, którą pełnił zaledwie rok, był już na emeryturze.. Na kolejnym walnym zebraniu, zwołanym 29 kwietnia 1934 r. ponownie wybrano nowe władze Związku.
Prezesem został ppłk. Marjan Frydrych. Członek 1 Kompanii Kadrowej, a następnie Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym został internowany w obozie w Szczypiornie. W styczniu 1918 r. zbiegł z obozu, a następnie włączył się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej. Ten bohater wojny polsko-bolszewickiej od 1934 r. pełnił funkcję kierownika wydziału w PUWF i PW.
Cały artykuł dostępny pod linkiem: Łyżwiarstwo Szybkie w II Rzeczypospolitej – część VII