Po sfałszowanych wyborach do Sejmu Ustawodawczego w styczniu 1947 r. i ustabilizowaniu się władzy komunistycznej w Polsce postanowiono zmienić strukturę organizacyjną kultury fizycznej. W lutym 1948 r. w miejsce PUWF i PW i PRWF i PW powołano Główny Urząd Kultury Fizycznej (GUKF) oraz Naczelną Radę do Spraw Młodzieży i Kultury Fizycznej, działające przy Prezesie Rady Ministrów. W swojej działalności urzędy te zostały ściśle powiązane z radami ds. Młodzieży oraz Powszechną Organizacją Służba Polsce. Dyrektorem GUKF został przewodniczący zlikwidowanego PUWF i PW Tadeusz Kuchar (brat Wacława, członek pierwszego Zarządu PZŁ z 1921 r.), którego jednak już w 1949 r. zastąpił polityk PZPR — Lucjan Motyka.
Do zakresu działania urzędu należała przede wszystkim: organizacja spraw kultury fizycznej i sportu, kontrola planów szkoleniowych i finansów zrzeszeń oraz czuwanie nad rozdziałem i wykorzystaniem sprzętu sportowego. GUKF zajmował się również działalnością propagandową i cenzorską.
Jednym z decydujących miesięcy w historii sportu pierwszych lat Polski Ludowej był kwiecień 1948 r. Wówczas odbyło się ostatnie walne zebranie Związku Polskich Związków Sportowych, którego delegaci uznając „słuszność” następujących zmian, złożyli swoje mandaty, co było jednoznaczne z rozwiązaniem organizacji.
Kolejne zmiany w strukturze państwowego kierownictwa kultury fizycznej dokonały się na przełomie lat 1949/1950. Nadzór Naczelnej Rady nad GUKF przestał być dla partii wystarczający, co doprowadziło do uchwały KC PZPR, zgodnie z którą GUKF miał ustąpić miejsca Głównemu Komitetowi Kultury Fizycznej (GKKF), tym razem organowi rządowemu, pozostającemu pod bezpośrednim nadzorem aparatu partyjnego.
GKKF był pierwszym w Polsce centralnym organem administracji państwowej, kierującym wyłącznie sprawami kultury fizycznej. Jego kompetencje zostały w stosunku do GUKF znacznie rozszerzone. Podporządkowano mu placówki naukowo-badawcze oraz szkoły wyższe wychowania fizycznego, sprawy działalności wydawniczej i propagandowej oraz współpracy międzynarodowej. Ograniczało to autonomię związków sportowych zawężając ich zagraniczne kontakty. Ale i ich dni były już policzone.
Czytaj więcej w kolejnej odsłonie Cyklu Historii Łyżwiarstwa – Łyżwiarstwo w czasach PRL – część II.