Sezon 1957/1958 przyniósł duże zmiany w organizacji sportu klubowego. Władze resortowe podjęły decyzję o rozwiązaniu sekcji łyżwiarskiej w Gwardii. Oficjalnie powołano się na brak możliwości zapewnienia systematycznych treningów. Było to zaskoczeniem, bo sekcja miała w dorobku między innymi dwa tytuły drużynowych mistrzów kraju, tytuły mistrzów Polski Antoniego Skrzypnika i Krystyny Podmokłej oraz srebrne i brązowe medale Janusza Tlałki, Stanisława Nykiela i Krystyny Lempart. W tej sytuacji zawodnicy Gwardii byli zmuszeni do zmiany barw klubowych lub zakończenia kariery sportowej, tak jak to uczynili Antoni Skrzypnik i Stanisław Nykiel. Wraz z zakończeniem kariery przez Jadwigę Głażewską rozwiązano też sekcję w Łodzi. Po kilkuletniej aktywności działalność zawiesiła sekcja łyżwiarska w KS Stal FSO. Jej zawodnicy wraz z trenerem Seroczyńskim przenieśli się do nowo powstałej sekcji łyżwiarskiej przy RKS Sarmata. W Elblągu Stal zmieniła nazwę na Turbina, a posiadającego sekcję łyżwiarską Włókniarza przemianowano na EKS Orzeł. W Pruszkowie Kolejarz z powrotem stał się Zniczem.
Pomimo tego że Zakopane było centralną bazą polskiego łyżwiarstwa, to nie działał tutaj żaden klub, który szkoliłby okoliczną młodzież, zachęconą do uprawiania tego sportu oglądaniem licznych zawodów oraz zgrupowań. Najzdolniejsi zakopiańczycy, tacy jak Elżbieta Niemczyk i Jan Tlałka, szukali możliwości uprawiania łyżwiarstwa w klubach warszawskich. Na początku lat pięćdziesiątych, próbę szkolenia łyżwiarzy pod Giewontem podjął zakopiański AZS, ale po dwóch latach sekcję w tym klubie rozwiązano. Dopiero w 1958 r. z inicjatywy Janusza Tlałki powstała sekcja łyżwiarstwa szybkiego w Wojskowym Klubie Sportowym (WKS). Namówił on do współpracy trzech młodych absolwentów specjalizacji łyżwiarskiej warszawskiej AWF: Eligiusza Grabowskiego, Stefana Rogalskiego i Leszka Ułasiewicza. Ci dotychczasowi zawodnicy AZS-AWF oraz Jan Tlałka, Maciej Skrzypnik i Edward Domagała z Gwardii Warszawa, zmienili barwy klubowe na WKS Zakopane. Nie zaniedbano przy tym szkolenia młodzieży. W Nowym Targu Eligiusz Grabowski utworzył sekcję łyżwiarstwa szybkiego w NKS Podhale a Stefan Rogalski zorganizował łyżwiarstwo w MKS Zakopane. Wszystkie sekcje ściśle ze sobą współpracowały. Przy braku sztucznie mrożonych obiektów szkolenie w Zakopanem okazało się bardzo efektywne, gdyż znacznie zwiększyło okres spędzany przez zawodników na lodzie. Już pod koniec października na Zielonych Stawkach nad Halą Gąsienicową tworzyła się gruba warstwa lodu, nadającego się doskonale do treningów. W kolejnych miesiącach zawodnicy mieli już do dyspozycji najlepszy wtedy tor w Polsce pod Reglami. Dodatkowo mieli częsty kontakt z krajową czołówką, która przebywała tutaj już od połowy grudnia, startując w zawodach kontrolnych, w oparciu o wyniki których wybierano reprezentację oraz planowano obsadę kadrową najważniejszych imprez sezonu.
Pracę z młodzieżą kontynuował też Szkolny Związek Sportowy (SZS) — następca rozwiązanego zrzeszenia Zryw. W ramach jego struktur powstawały Międzyszkolne Kluby Sportowe (MKS), z których wiele posiadało sekcje łyżwiarskie. Pierwsze mistrzostwa Polski SZS w łyżwiarstwie szybkim rozegrano w 1959 r. na Jeziorze Białym w Augustowie. Startowało w nich 80 zawodników z 5 okręgów: białostockiego, krakowskiego, lubelskiego, łódzkiego i warszawskiego. Zawody te cieszyły się dużym zainteresowaniem miejscowej ludności i stały się przyczółkiem dla łyżwiarstwa w Augustowie.
Ciąg dalszy w kolejnej odsłonie naszego cyklu – Łyżwiarstwo szybkie w czasach PRL – część V