Sezon 1986/1987 rozpoczął się bardzo miłym akcentem. 7 grudnia 1986 r. na zawodach PŚ w Assen Erwina Ryś-Ferens sięgnęła po brązowe medale w biegach na 500 i 1000 m.
W kraju łyżwiarze startowali w wielobojowych MP, które rozegrano w Tomaszowie Mazowieckim końcem grudnia 1986 r. Wśród panów po raz czwarty w karierze mistrzem kraju został Piotr Krysiak, wyprzedzając zaledwie o 0,5 pkt Jana Józwika i o 1,2 pkt Romana Derksa. Do zaciętej rywalizacji o krajowy championat doszło również wśród pań. Co prawda Erwina Ryś-Ferens obroniła tytuł mistrzowski sięgając po niego już trzynasty raz, ale tuż za nią uplasowały się Lidia Olcoń i Małgorzata Tomporowska (Orzeł). Dwa tygodnie później to te dwie ostatnie zawodniczki reprezentowały nas na ME w Groningen. Nieźle spisała się w nich Olcoń. Co prawda nie zakwalifikowała się do szesnastki, zajmując w wieloboju 19. pozycję, ale na była 6. na 500 m.
W połowie stycznia rozegrano w Warszawie MP w sprincie. Tym razem Erwina Ryś Ferens odniosła zdecydowane zwycięstwo nad Zofią Tokarczyk i trzecią w wieloboju Iwoną Iwanaszko (Orzeł). Po swój trzeci tytuł mistrzowski sięgnął Jerzy Dominik, pozostawiając w pokonanym polu Jacka Dobrowolskiego i Tomasza Jankowskiego.
Na 18. MŚ w sprincie, rozegranych w kanadyjskim Sainte-Foy, reprezentowali nas mistrzowie Polski: Ryś-Ferens i Dominik. Erwina zajęła 12. miejsce w wieloboju i 9. na 1000 m. Jerzy po upadku na 1000 m nie liczył się w ogólnej punktacji, a najwyżej został sklasyfikowany na 20. miejscu w biegu na 1000 m.
Czytaj dalej w kolejnej odsłonie cyklu historii łyżwiarstwa