Zainteresowanie łyżwiarstwem rozprzestrzeniło się z Holandii na inne kraje europejskie: Anglię, Francję, Włochy, Szwajcarię, Niemcy i Austrię. Niezależnie od tego powstał w Europie drugi ośrodek łyżwiarski w krajach skandynawskich wraz z Finlandią i Danią. Trzeci odrębny ośrodek powstał w Ameryce Północnej.
Łyżwiarstwo, wykorzystywane początkowo jako środek komunikacji, a następnie forma zabawy, wkrótce przekształciło się w sport polegający na rywalizacji w jak najszybszym pokonywaniu dystansu – łyżwiarstwo szybkie. Aby uzyskać jak najwyższą prędkość zastosowano zupełnie odrębną technikę jazdy, wykorzystując do tego celu odmienny rodzaj łyżew, zaopatrzonych w długie i bardzo cienkie płozy.
Pierwszy pisemny ślad dotyczący tzw. „jazdy szybkiej” znajduje się w IV tomie zbioru czasopism Wielkobrytyjskich (1879-1901), wedle których 4 lutego 1763 r. odbyły się zawody między dwoma Anglikami o 10 gwinei, a zwycięzca przebył 15 mil angielskich (24 km) w 46 minut.
Drugim sportem łyżwiarskim, który wyodrębnił się o wiele później niż jazda szybka, była tzw. „jazda sztuczna”, polegająca na wykonywaniu różnych figur i tańców na lodzie, pierwotnie pojedynczo, potem również parami. To czyste ślizganie się czyli „Schonrijden” nazwano w dawnej Europie „holendrowaniem”.
Chociaż początków łyżwiarstwa upatruje się w Holandii, to pierwsze na świecie dzieło o łyżwiarstwie powstało w roku 1742 Wielkiej Brytanii…
Czytaj więcej : https://pzls.pl/cykl-histrii-lyzwiarstwa/
