W tej części dowiecie się m.in. o pierwszym lodowisku w Finlandii, o początkach łyżwiarstwa w Rosji, USA oraz Kanadzie, a także o powołaniu międzynarodowej federacji ISU.
W Finlandii pierwsze lodowisko wylano dopiero w zimie na przełomie 1874/75 roku. Powstało ono dzięki zapałowi uczniów, którzy będąc miłośnikami ślizgawki utrzymywali go codziennie pracując wymiennie od 6-ej rano. W celu ułatwienia tej pracy lodowisko było okrągłe, wkrótce jednak zapał uczniów ustal i po niecałych 2 miesiącach lodowisko zamknięto. Ich wysiłek nie poszedł jednak na marne i już jesienią następnego roku zawiązano pierwszy klub łyżwiarski pod nazwą „Helsingfors Skridskor Klub”, który wybudował lodowisko w północnym porcie helsingforskim (helsińskim), utrzymując go od tego czasu na stałe. Było ono otwarte corocznie od 1 stycznia do 25 marca, elektrycznie oświetlone, z wyznaczonym podwójnym 400 metrowym torem do jazdy szybkiej. W pierwszym roku klub liczył 244 członków, w tym 164 mężczyzn i 80 kobiet. Początkowo stowarzyszenie miało tylko dwie sekcje: łyżwiarstwa szybkiego i figurowego. W 1881 r. klub ten liczył już ponad 1000 członków, a w 1883 zorganizował pierwsze zawody.
Finowie ‑ małżeństwo Jakobsohn ‑ zdobywali mistrzostwo świata w łyżwiarstwie figurowym w latach 1914 i 1923. Jeszcze lepsze wyniki uzyskali oni w łyżwiarstwie szybkim, gdzie oprócz szeregu znakomitych panczenistów z Wikanderem na czele, tytuły mistrzowskie zdobywali Frantz Wathen (1901) i Clas Thunberg w latach: 1923, 1925, 1928, 1929 i 1931.
Czytaj więcej na: https://pzls.pl/cykl-histrii-lyzwiarstwa/